Om 9 uur mocht ik bellen om te vragen of de uitslag binnen was.
Ja, binnen en of ik dan om 10.30 uur kon komen i.p.v. 12.30 uur.
Dus snel mijn zusje Rianne bellen om te zeggen dat we snel moesten worden want die zou ook mee gaan.
De mammachirurg was heel helder in zijn boodschap, linkerborst is borstkanker en rechterborst lijkt op een vetweefselknobbel maar die halen we zo wie zo weg. Deze operatie is binnen nu en twee weken en dan halen ze ook meteen 2 klieren weg uit de linkeroksel, dit laatste is een standaard procedure.
De cellen die ze genomen hebben uit de linker oksel geven geen duidelijkheid of ze aangetast zijn, dus dit moet nog een keer geprikt worden.
Dan moet er op dat moment een keuze gemaakt worden of je een borstbesparende operatie wilt of een amputatie van de linkerborst.
Het is maar goed dat ik hier al vanaf woensdag, na het afnemen van de biopt, al over na ben gaan denken.
Ik wil indien mogelijk mijn borsten besparen.
Gelukkig is dit nog mogelijk maar dan wordt het behandelplan wel anders, dan moet ik dus starten met chemo. De kans dat de tumor dan kleiner wordt is hierdoor enorm groot en is de schade aan mijn borst minder groot na de operatie.
Maar dan moet er wel een metalen draad met weerhaakjes geplaats worden in de tumor om deze veilig weg te kunnen nemen tijdens de operatie. En ze wilde nogmaals de cellen van de lymfeklier onderzoeken dus weer op weg naar de afdeling radiologie.
De radioloog heeft heel duidelijk uitgelegd hoe hij die draad ging plaatsen en dat hij de borst licht kon verdoven maar dat alleen de oppervlakkige huid verdoofd kon worden.
Het was een bijzonder naar moment en ik dacht toen nog wel even waarom heb ik ervoor gekozen dat ik mijn borsten nog wil....
Daarna weer terug naar het borstcentrum om de overige afspraken te maken.
29 april om 10.00 uur een gesprek voor de opname en om 11.30 uur een MRI om te kijken of er nog uitzaaiingen zijn in de rest van mijn lichaam.
9 mei een afpraak met de internist over de chemo. Tegen de chemo zie ik het meeste tegenop. Er zijn mensen die hier erg ziek van kunnen worden maar ook het kaal worden lijkt me vreselijk.
Volgende week heb ik ook nog een afspraak met de mammacare verpleegkundige die mij verder zal begeleiden in dit proces, die mijn vraagbaak zal zijn en veel dingen voor me kan regelen.
Dan mag je naar huis en weet je dat er een stel kinderen op je zitten te wachten die ook heel graag een antwoord willen, het meest lastige moment voor mij om de definitieve boodschap te gaan vertellen, hoe doe je dit...? Is er een manier om het "vriendelijk" te vertellen?
Nee, die is er niet dus bij binnenkomst heb ik ook maar meteen gezegd, kids het is zoals verwacht niet goed.
Daarna zijn we gezamenlijk op de bank gaan zitten en heb ik mijn verhaal gedaan en de emoties die je dan ziet, zijn verschrikkelijk.
Vooral bij Levy de jongste zie je dat de boodschap hem heel veel angst geeft. Toch heb ik hem gevraagd om deze met mij te delen, dat geen enkele vraag of opmerking stom is, dat ik hem zal helpen en op zijn vraag: "mam, ga je dood?" heb ik gezegd: "nee, nu nog niet misschien over een jaar of 50 maar ik ben niet van plan om nu al te gaan".
Ik heb gezegd dat we niet de meest makkelijke periode voor ons hebben liggen, maar dat ik samen met mijn gezinnetje de strijd zal aan gaan. Dat we ten alle tijden open en eerlijk naar elkaar moeten zijn. Dat als er vragen zijn, deze moeten stellen zodat we samen kunnen zoeken naar de antwoorden.
Ik wil bij deze ook alle lieve mensen om me heen bedanken voor de lieve mails, sms, kaartjes en de bloemenwinkel die ik heb ontvangen. Dit is een fijn gevoel, het geeft me kracht en ik weet dat als het even wat lastiger gaat, er mensen zijn die me hier door heen zullen trekken.
***********************************************************************************
Ik heb kanker maar....de kanker mij nog steeds niet".
